Second Chance.

Druga szansa? Tak, ale nie wszyscy na nią zasługują. Druga szansa należy się tym, którzy coś wnieśli do naszego życia i boimy się to stracić. Boimy się, że bez nich nic nie będzie już takie samo, świat utraci swoje kolory, a muzyka będzie monotonnością dla naszych uszu. Na nowy początek zasługują Ci, którzy wiedzą co stracili. " Stracisz jeśli nie docenisz, docenisz dopiero gdy stracisz. " Wiedzą, że byliśmy nieodłączną częścią ich życia i bez nas jest tam strasznie pusto. Wiedzą, że pomimo wszystkich kłótni, to właśnie my byliśmy, gdy nikogo nie było. Uczmy się doceniać ludzi, tak łatwo można ich stracić. A co z przyjaźnią? O tą fałszywą nie warto walczyć, a o prawdziwą nie trzeba.

Nauczmy się najpierw  myśleć, a potem robić.

Fear.

Boję się po prostu, że ktoś zauważy ten jego uroczy uśmiech, którym obdarowywał mnie. Albo zobaczy jakie ma słodkie patrzałki, gdy prosi o buziaka. Że zauważy, jak zgrywa twardziela, po części będąc delikatnym. Że tylko udaje, ale gdy przyjdzie co do czego, to jest cholernie kochany, do granic własnych możliwości. Boję się, że ktoś będzie potrafił dostrzec w nim to co ja odkrywam na nowo, każdego dnia. Boje się, że kiedyś odejdzie, a wtedy nie będę umiała żyć jak gdyby nigdy nie istniał. Boję się, każdej sekundy, kiedy nie ma go wokół, świat wydaje się taki okrutny, a tylko przy nim czuję się bezpiecznie. Boję się, że będę musiała ustąpić, poddać się czy nawet pozwolić mu odejść. Że kiedyś wszystko się zmieni i będzie dużo gorzej niż do tej pory, że kiedyś coś się zepsuje, upadnie, a my nie przetrwamy kolejnej sprzeczki. Po prostu tak cholernie boję się go znowu stracić...

Każda dziewczyna ma taki moment, gdy chciałaby być taką zimną suką, bez uczuć, ale zwyczajnie nie potrafi, bo ma zwyczajnie za dobre serce. Ale czasem jednak trzeba. Trzeba rozwiązać odwieczne konflikty i problemy, starając się rozpocząć zupełnie nowy rozdział. Czasem to nie wystarcza. Na każdym kroku spotykamy ludzi o stu twarzach, którzy z zimną krwią kłamią nam prosto w oczy. Dwulicowość tych osób może być genialnie ukrywana. A potem przychodzi żądza zemsty. Z wielkim uśmiechem na ustach próbujemy ich zniszczyć, zepsuć życie czy nawet zrujnować doszczętnie psychikę. Bawimy się nimi, jak aktorzy w tych wszystkich filmach sensacyjnych. Przybieramy pewną maskę zła, której potem nie chcemy już zdjąć. Zaczyna nam się podobać to co robimy... Ale po co to wszystko? Po to żeby nas bardziej znienawidzili? Po to, żeby mieć określoną opinię zimnej suki? To głupota. Jeśli nam na czymś zależy powinniśmy o to walczyć, ale to nie znaczy, że mamy dążyć do celu po trupach! Pragnąc swojego szczęścia, możemy je zniszczyć innym. 

Pogubiłam się. Już nic nie rozumiem. Wszystkie te rozmowy .. nie mają sensu, skoro każdy wmawia mi coś innego. Nie wiem co myśleć. Jest dobrze, a nagle: kabuuum i spada bomba, która niszczy wszystko. Wszystkie moje plany, marzenia czy kontakty z ludźmi. Przyjaciele zamieniają się miejscami z wrogami, a wrogowie udają moich przyjaciół. Nie wiem co jest grane.. Nie radzę sobie z tym wszystkim. Bije się nawet z własną podświadomością. A właśnie walka z samym sobą jest w tym wszystkim najgorsza..

Wiesz, że się nie doceniasz? Umiesz być bardzo romantyczny. Żaden inny nie odważyłby się wziąć mnie na spacer w deszczu, skakać ze mną po kałużach, wiedząc, że zaraz będziesz cały mokry czy nawet rozśmieszać mnie najgłupszymi rzeczami. Mówię wtedy: " co za głupek ", ale myślę: " Boże, jak ja Go kocham.." Przy Tobie bez obawy mogę być zawsze sobą. I nigdy nie chodzę smutna. Zawsze mówisz: : jak masz płakać to tylko przy mnie ", robisz wtedy taką słodką, niewinną minkę. Uwielbiam jak zawsze masz swoje zdanie na temat tego co mnie denerwuje i zawsze otwarcie o nim mówisz. I choć było parę nieprzespanych nocy, stwierdzam, że warto. Warto brnąć dalej w ten spacer po szczęście, które znajduje będąc z Tobą. Za każdym rogiem się do mnie uśmiecha. Tak jak i Ty. Zawsze mogę na Ciebie liczyć, uparciuchu ! I proszę.. nigdy się nie zmieniaj.

M <3.